Het inmiddels traditionele uitstapje naar de bergen heeft ook dit jaar plaatsgevonden. I.v.m. de Coronaperikelen weliswaar niet naar de Italiaanse Alpen, maar naar bekend terrein in het Zwarte Woud.
Het gezelschap, bestaande uit Agnes, Edwin, Marianne, Paul, Wyno en Jurgen bedwong vanuit standplaats Dottingen gedurende vijf dagen zo ongeveer alle bergen in de omgeving. Oude bekenden als het Sirnitz Sattel en Schauinsland zijn bezocht, maar ook nieuwe hellingen als het prachtige Weißenbachsattel en de beruchte Hoch Blauen.
Direct na het uitpakken van de koffers begon het feest met een korte rit van 40 kilometer en 1000 hoogtemeters. Voor de oudgedienden van 2017 een bekende klim vanuit Münstertal naar het Sirnitzsattel. De afdaling was echter nieuw en de tropische regenbui kwam dus op een erg ongemakkelijk tijdstip. Iedereen kwam echter zonder kleerscheuren beneden en na nog wat vals plat stonden we weer bij het hotel.
Dag 2 bleek uiteindelijk fantastisch te worden! Allereerst de beklimming van het Sirnitzsattel over de route van de afdaling van dag 1. Daarna kilometers lang vals plat naar beneden door een prachtig dal. Vervolgens een venijnig klimmetje (4 km. à 9%) om aan te komen in Zell. Na een korte pauze een klim van bijna vijftien kilometer naar het Weißenbachsattel. Inmiddels was het drukkend warm, dus het was een zware dag. Nog nog twee kortere klimmetjes volgde een geweldig lopende afdaling richting Todtnau. Nog één matig steile en gelijkmatige klim naar het Wiedener Eck en een lange afdaling naar Dottingen en de dag zat er alweer op. Nou ja, alweer... 120 kilometer en 2700 hoogtemeters.
Dag 3 begon met de eindeloze klim naar de top van de Belchen. Vanuit Münstertal ruim 23 steeds steiler wordende kilometers, maar de beloning was er naar. Een prachtig uitzicht vanaf één van de hoogste bergen van het Zwarte Woud. De afdaling was steil, maar over goed asfalt. Vanwege de hitte kwam het goed uit dat de tweede klim volledig door een koel bos liep. Dan voelen percentages in de dubbele cijfers toch iets anders! Na alweer een mooie afdaling en de lunch in Todtnau ging de laatste klim naar Schauinsland, om afsluitend af te dalen naar het Munstertal en Dottingen. Totaal toch weer ruim 100 kilometer en 2400 hoogtemeters.
Op dag 4 werd weer bekend terrein opgezocht. Na een lange inleiding volgde de klim naar het Geiersnest, om vervolgens over geitenpaadjes af te dalen naar de voet van Schauinsland, zo ongeveer de beroemdste klim van het Zwarte Woud. Ruim elf kilometer tegen ruim 7%. De afdaling naar Todtnau kenden we ook nog, al was het maar omdat we er een dag eerder tegenop fietsten. De laatste klim was bijna vijftien kilometer lang, weliswaar met een korte afdaling in het midden, maar toch. De afdaling was dezelfde als op dag 1, maar nu was het weer gelukkig goed. In totaal 95 kilometer en ruim 2200 hoogtemeters.
Het tripje werd besloten met de beruchte klim naar de Hoch Blauen. Drie jaar geleden stond die niet op het menu, want afgesloten, maar dit jaar was er geen goede reden om hem over te slaan. Niet voor niets één van de zwaarste klimmen van het Zwarte Woud, want ruim acht kilometer à 9% liegt er natuurlijk niet om! Het uitzicht richting de Zwitserse Alpen richting het zuiden en de Vogezen in het westen vergoedde echter veel.
Al met al was het weer een geslaagde trip en hoewel het Zwarte Woud inmiddels bekend terrein is en qua naam zeker niet zo groot is als b.v. de Alpen of de Dolomieten blijkt de uitdaging zeker niet minder te zijn. Komt bij dat de verzorging van de inwendige mens in Duitsland natuurlijk prima voor elkaar is. Grote schnitzels en nog grotere glazen bier dragen zeker bij aan de feestvreugde!
Volgend jaar gaan we zeker weer. Bestemming nog onbekend maar waarschijnlijk gaan we dan weer wat verder naar het zuiden!
|
|
|
